nimche

کنارم باش...

تا طراوت ِ قلم شوی...

سطرهای ِ تشنه را، میهمان ِ خضاب ِ گیسویت کن...

تا این احساس جاری و روان شود...

از سرگردانی میان فصل ها...

باور کن...

دغدغه اش شده، باران...

نکند ببارد و نباشی...

حضور ِ مختصرت را نمی خواهم...

که مشق خاطرات گردد...

باور می کنی...

شوق ِ دیدارت...

نفس ها را به شماره انداخته...

ای عزیزترین!

تو که باشی، بساط ِ دلتنگی ها چیده می شود...

بیا و سیراب کن...

قحطی ِعشقی را که کابوس ِ تنهایی شده...

باور کن

تو که باشی...

واژه ها...

خستگی و دردها را از یاد خواهند برد...

.

.

.