خــــدایا

خــــدایا ...!
گاهى که دلــــم از این و آن و زمین و زمان مى گـیـــرد
نگـــاهم را به سوى تــــو و آســـــمان مى گیرم
و آنقدر با تو درد و دل مى کنم تا کم کم چـشــــم هـــایم با ابـــرهاى بارانیت همراهى مى کنند
و قــلـــبـــم سـبــک مى شود
آنوقت تو مى آیى و تمام فضاى دلم را پر مى کنى
و من دیگر آرام مى شوم
و احــســـاس میکنم هیچ چیز نمى تواند مرا از پاى در بیاورد
چون تو را در قــلـبـــم دارم