لذت مجهول

دلم روشن بود که تو با گلپونه‌های خسته‌ی بی‌قرار نسبتی داری

اما من و کدام گمنامی

من و کدام لذت مجهول!؟

باور کن

باور کن که من خواب هیچ سرچشمه ای را 

در خیال پیاله کسی نمی بینم

من دستمال صبوری به زخم کنایه می بندم و 

طعنه‌ی نادرست هیچ عابری را برنمی تابم

من سالهاست که به این حادثه عادت دارم..

من با گلدانهای شکسته بستگیِ قریبی دارم

نشانی من

آنسوتر از طعم تلخ ترانه

پشت حیرت نگاه باران است !