گسل های دل ما

روزی از آن گذشته ای ،روزی تمام تو شاید از خیابانی ،کوچه ای ،راهگذاری گذشته

است ،روزی شاید بوی عطری ،لبخندی شاید ،نگاهی گرم ،شاید لحظه ای کشش

تو را شیدا و درگیر خود کرده است.

حالا می بینی تو و مانده ای و بغلی پر از خاطره ی آن همه مجنون و یا لیلی صفتی ات ..

می بینی تو مانده ای و ذهنی پر از یاد و دلی پر از دلشوره و دستانی تهی از آن 

کشش ..فرقی ندارد چه باشد آن کشش ،آن عشق ،وقتی دیگر نباشد ،حس می کنی

زمین خورده ای ،احساس سرگیجه و رخوت داری ..انگار دائم در خلسه ای ..

انگار جایی میان زمین و آسمان سیر می کنی ،نه شاعری ،نه انسانی معمولی..

دنیایی خاطره دیوانه ات کرده و "همان خاطره " دیوانه ترت ..

می گردی و می گردی و می گردی ،نمی یابی و خودت هم می دانی که بی فایده پرسه

می زنی ..مثل پرسه در باد برای یافتن بوی عطری که انتظار داری یک جا بماند 

و در هوا متلاشی و پخش نشود...

بوی عطری که از خاطر مشامت گذشته است ،رفته و تمام شده..

تنها گاهی احساسی از آن بر مشامت می نشیند و حتی دلت را گرم می کند ،اما اگر 

نباشد خود عطر و نخواهد باشد خود آن  دلبستگی،تو می مانی و خودت،تو 

می مانی و دلت ،تو می مانی و احساس فرو خورده ات...

گاهی تمام خودت ناگهان در مواجهه با واقعیتی گرم و تلخ فرو می ریزد 

وقتی می بینی ضعیفی ،وقتی می بینی دلت می لرزد چون زمینی به روی گسل...

این دلبستگی ها ،گسل های دل ما هستند انگار،کاش کمتر شوند و یا اگر می آیند و 

ما را معتاد به لرزیدن می کنند بمانند ..."آدم وار " بمانند...