یادم بماند

گاهی بد نیست نگاهم را به چشمان عاشق و شب زده ی آن هایی بدوزم که می دانم

دوست داشتن و احساس جزئی از وجودشان است ،حتی اگر عاشق نباشند ،

همین که رنگ دوست داشتن در دلشان غوغا می کند ،مرا به حیرت وا می دارند ،

گاهی یادم بماند در غربت شب هایشان تنهایشان نگذارم ،بروم کمی شمع ،شاخه ای

گل ،نمی دانم شاید هم مشتی حرف ،گوشی برای شنیدن و دلی برای دوست

داشتن برایشان ببرم..

یادم بماند اگر تنهایشان بگذارم ،دلشان رنگ غم می گیرد ،نگاهشان افسرده و پیر

می شود ،لبخندشان روی لبها می ماسد و حتما خواند گریست..

یادم بماند ،گاهی شعر که می گویم تقدیمش کنم به چشمان بانویی که شب تا

سحر بیدار بود و هرچه کرد رنگ چشمان معشوق را به خاطر نیاورد ،یادم باشد

شاخه ای گل بخرم و هدیه  اش کنم به آن مردی که عاشقانه ماند و وفادار

ماند و دستهایش در طلب دستهای معشوق سوخت و امان از معشوق...

یادم بماند گاهی در غربت و خلوت شبهایم ،اگر دلم تنگ شد و گرفت ، دستی بالا 

کنم و دعایی کنم آنان را که هنوز رنگ ناب عشق دارند و نه هوس لحظه ای

لرزش تن ...

یادم بماند در بی چراغی و تاری شبهای عاشقان ،تنهایشان نگذارم..

چند شمع و یک شاخه گل و مشتی حرف ،گوشی برای شنیدن و نگاهی برای

دوختن به چشمان غمبار.....یادم بماند...