تورا زخویش جدا می کنند درد اینجاست

در پــــــــــایــــــــــان...

قضاوت نکن...

وقتی حتی نمیدانی تو...

آن تویی نیست که برایش مینویسم...

نگو که میدانی و نمیدانم...

نگو که ترکیب واژگانم...

برای گم شدن...

در چشمان مخاطبی ست...

که برای دیگریست...

قضاوت نکن...

وقتی که بالای سر...

خدا به قضاوت نشسته...

مجازات دنیای مجازی همین بس...

که نشناسی کدام دل...

به هوای کدام حوا پر میکشد...

پس خود را مخاطب نساز...

که من دیر زمانی ست دیگر دلم نمیشکند...

که دیگر دلی نمانده برای شکستن...

رد لبخند من بر پیکر این عکس...

برای گمراه کردن خودم است...

که بگویم زنده ام...

همین و بس...

پس نوشته های مرا به شعر نخوان...

به درد بخوان...

اگر درد را فهمیده باشی !!!