خیال

در سکوت نیم شب و وهم و خیال

چو نشیند سایه گل بر سراپرده قال

بس سخن ها گویم زان ماه دیده ام

آه او لب فرو بسته نگوید شرح حال

لب بر نی می نهم شعله دل سوزان

وز غمی سنگین نیست مرا آرام جان

وای دریغا کجا شد او مرا بال و پری

چون کبوتر دشت پر کشم تا آسمان

همه شب در سراپرده این دل زار

رازها می گشایم با نسیم نوبهار

آن کیست رقصان به نور مهتاب 

سرد و سنگین می خندد روزگار

تا سحر چشم می گشاید بر شبم

سایه ها پر می کشند سوی عدم

من ندارم زان سخن ها هیچ یاد

تا دگر خلوتگه ای آتشی اندر دلم

دیـگـران مـیـپـرسـنـد:

بـــیـــداری؟

آری بـی"دار"م...

چرا که اگر "دار"ی داشـتــم

یا قالی زندگیم را خود میبافتم...

یا زنــدگــیــم را به "دار" می آویـخـتـم

و خلاص

پــس بــی"دار"بــی "دار"م...