خدای من

همیشه بیاد داشته باشیم از کسی که نتیجه احساس آنی دو نفر است نباید انتظار

 یک احساس ماندگاررا داشت.دنیا زادگاه احساس ، بستر رویا پردازی و جنگ میان عقل 

و احساس و مدفن آرزوهاست ...

آنگونه زندگی کنیمکه احساسی معلول را در بستر زندگی بر جای نگذاریم تا نسلهای آینده 

از این ژن معیوب مارنج نبرند همچنان کهما از گذشتگانرنج می بریم . آنها نمی دانستند از آتش 

 خاکستر سرد بجا می ماند ...

گفتم: خدای من، دقایقیبود در زندگانیم که هوس می کردم سر سنگینم 

را که پر از دغدغه ی دیروز بود وهراس 

فردا، بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برایت بگویم و بگریم، در آن لحظات شانه های تو کجا بود؟