چه گریزیست ز من

چه گریزیست ز من ؟
 چه شتابیست به راه ؟ 
به چه خواهی بردن در شبی اینهمه تاریک پناه ؟
مرمرین پله آن غرفه عاج !
ای دریغا که ز ما بس دور است
 لحظه ها را دریاب چشم فردا کور است .
 نه چراغیست در آن پایان
 هر چه از دور نمایانست .
شاید آن نقطه نورانی
 چشم گرگان بیابانست .
 می فرو مانده به جام
 سر به جاده نهادن تا کی ؟
 او در اینجاست نهان
می درخشد در می 
گر بهم آویزیم 
ما دو سرگشته تنها ، چون موج
 به پناهی که تو می جویی ،
 خواهیم رسید
 اندر آن لحظه جادویی اوج !