این منم

این منم شهرزاد بی شهریار شبهای هزار و یک شب تنهائی های تو 

 تجسم تلخی از یادواره های قصه های روزگار تو ، تندیسی 

از عشـــــــــــــق ، تعبیری از فریادهای بی صدای سوگلی های 

دیار تو ، این منم سبوی ننوشیده و شکسته به جرم بد مستی 

های شبانه تو، این منم  ترنم باران در بغض همیشه نشسته 

در صدای تو ،همیشه چکیده بر گونه های تو ، با دلی تاوول 

خورده از سوزش عشق ، با نگاهی پر از حسرت از بدرقه های 

گام های رفتن و آمدن های تو ،با لبانی تفیده از خواهش های 

بی جواب مانده از پاسخ های تو ،

این منم در آستان نگاه تو ،در امتداد خط خیال تو ،  

هراسان از هراس های بی زوال تو ، چشم براه باز آمدن و باز 

آمدن های تو ، آغوشم رو به وسعت عشــــــــــق گشوده و بال 

گسترده تا تنگا تنگ هرم نفسهای تو، ای همه آرامشم از تو 

پریشانت نبینم  چون شب خاکستری سر در گریبانت نبینم ، 

تکیه کن بر شانه ام  ای شاخه نیلوفری رنــــــــــــــــگ تاغم 

بی تکیه گاهی را به چشمانت نبینم