خوشبختی

بدنیست که بعضی وقتهادرباره خوشبختی تاملی بکنیم وازخودمان بپرسیم که آیااحساس خوشبختی میکنیم یانه؟
برای من که خوشبختی همیشه بااحساس رضایت همراه بوده.

خوشبختی شایدیک احساس درونی است که بابالارفتن سن وکسب تجربه بدست میاد.تجربه خوشبخت بودن.
اگرمادرزندگی درمسیرخواسته هامون درحرکت باشیم وبرای آنچه که دنبالش هستیم کوشش کنیم این کوشش نهایتاباعث خوشحالی ورضایت خواهدشدوچه بساباعث بوجودآمدن احساس خوشبختی.
اینکه انسان درزندگی انگیزه ای داشته باشه وبراش تلاش کنه(این انگیزه برای هرکسی متفاوته)درمسیررسیدن به این هدف احساس خوبی خواهدکرد.
به نظرمن خوشبختی یک احساس درونیه که شایدعوامل بیرونی دربالا وپایین بردن این احساس دخیل باشندولی درنهایت این احساس ازدرون آدم بوجودمیاد.
شایداین سوال خیلی پیش پاافتاده به نظر بیادکه آیاپول درزندگی خوشبختی میاره؟
سوالی که دردوران دبستان وراهنمایی موضوع انشاهامون بودولی کم نیستندآدم بزرگهایی که هنوزرازخوشبختی رودرپول میبینند!
شکی نیست که داشتن پول وثروت وماشین وخونه وهمه اینهامیتونه ابزارباشه که بشرازشون برای بهترزندگی کردن استفاده کنه ولی درنهایت این دل ماست که بایداحساس خوشبختی کنه ونه چیزدیگه ای.
این احساس رویک شخص فقیرهم میتونه داشته باشه.
یک پیرمردروستایی هم میتونه داشته باشه.
یک هنرپیشه هالیوودی هم میتونه داشته باشه وبرعکس.