آی آزادی

آی آزادی! اگر روزی به سرزمین من رسیدی، با شادی بیا.  با چادر سیاه و تحجر نیا، با مارش نظامی و جنگ نیا، با آواز و موسیقی و رنگ بیا.  با تفنگ های بزرگ در دست کودکان کوچک بی خرد نیا، با گل و بوسه و کتاب بیا.  از تقوا و جنگ و شهادت نگو، از انسانیت و صلح و شهامت بگو.  برایمان از زندگی بگو، از پنجره های باز بگو،  دلهای ما را با نسیم آشتی بده، با دوستی  و عشق آشنایمان کن.  به ما بیاموز که چگونه زندگی کنیم، چگونه مردن را به وقت خود خواهیم آموخت.  به ما شان انسان بودن را بیاموز، به خدا ” خود” خواهیم رسید.

 آی آزادی ، اگر به سر زمین من رسیدی، بر قلبهای عاشق ما قدم بگذار، مهرت را در دلهای ما بیفکن تا آزادگی در درون ما بجوشد و تو را با هیچ چیز دیگری تاخت نزنیم.  با هر نفس یادمان بماند که تو از نفس عزیز تری!  بدانیم که آزادی یک نعمت نیست، یک مسولیت است.  به ما بیاموز که داشتن و نگهداشتن تو سخت است!  ما را با خودت آشنا کن، ما از تو چیز زیادی نمی دانیم.  ما فقط نامت را زمزمه کرده ایم.  ما به وسعت یک تاریخ از تو محروم مانده ایم.  ای نادیده ترین!  اگر آمدی با نشانی بیا که تو را بشناسیم .

هان!  آی آزادی، اگر به سرزمین ما آمدی، با آگاهی بیا.  تا بر دروازه های این شهر تو را با شمشیر گردن نزنیم، تا در حافظه ی کند تاریخ نگذاریم که  تو را از ما بدزدند، تا تو را با بی بند و باری و هیچ بدل دیگری اشتباه نگیریم.

 آخر می دانی؟  بهای قدمهای تو بر این خاک خون های خوب ترین فرزندان این  سرزمین بوده است.  بهای تو سنگین ترین بهای دنیاست.

پس این بار با آگاهی بیا.  با آگاهی.  با آگاهی. با قلب پاک یک انسان