پرنده خیال!

از دار ـــــــــــی می روی

که چارپایه ی زیر پایم را ...... روی بغضم نشانده بود

حالا به زمان بر می خورم !

طناب را به زمین می بندم

که مبادا باد ، سرنوشت بادبادکان را.... با پایم بنویسد

پرواز پرندگان کاغذی

که از آزادی بسته/بندی شده دست ابر

به پر های شکسته قول پریدن داده بودند

سبک خیالانی

که آنقدر از کوچ پرستوها سنگین شده بودند

سردر کوچه/ پرستوها را

به اسارت بستند

تا با پر شکسته ی مرغکی

از پستوی خیالشان

کوچه ی پرستو را به رسمیت پرواز در بیاورند

به گمانم یادشان رفته

که قفس هم میدانست

ملخک، حتی به اندازه ی پرش ملخی هم

از پرواز سری در نمی آورد

به گمانم یادت رفته که شنیده بودم

آوازی را که سکوت میکردی

که پرنده آواز نخوان و نپریده ...... باز هم معنای پرواز است

آری ای پرنده ی خیال من

داری! .....می روی!...

درست به ابتدای همین پس کوچه

که رفتنت دار قالیمان را

از هر جوخه ای بی رحم تر می کند

هه...

آه ای پرواز شکسته ی پرهای من

داری می روی... برو!

قبای این کوچه به هیچ کجای آسمان نمی آید.... برو!