ای روزگار!

شب آمد و دل تنگم هوای خانه گرفت 

دوباره گریه ی بی طاقتم بهانه گرفت 

شکیب درد خموشانه ام دوباره شکست 

دوباره خرمن خاکسترم زبانه گرفت 

نشاط زمزمه زاری شد و به شعر نشست 

صدای خنده فغان گشت و در ترانه گرفت 

زهی پسند کماندار فتنه کز بن تیر 

نگاه کرد و دو چشم مرا نشانه گرفت 

امید عافیتم بود روزگار نخواست 

قرار عیش و امان داشتم زمانه گرفت 

زهی بخیل ستمگر که هر چه داد به من

 

به تیغ باز ستاند و به تازیانه گرفت 

چو دود بی سر و سامان شدم که برق بلا 

به خرمنم زد و آتش در آشیانه گرفت 

چه جای گل که درخت کهن ز ریشه بسوخت 

ازین سموم نفس کش که در جوانه گرفت

 

دل گرفته ی من همچو ابر بارانی 

گشایشی مگر از گریه ی شبانه گرفت